Met deze zin begon mijn man op een dag in november 2014 zijn gesprek. Ik vermoedde al een tijdje dat hem iets dwars zat. Hij was stil en zat regelmatig achter zijn laptop. Op de vragen “Wat ben je aan het doen?” en “Wat is er?” kreeg ik geen antwoord. Ik ken mijn man al een poosje, ruim 15 jaar, dus ik weet dat ik hem maar even zijn gang moet laten gaan. Hij komt er vanzelf op terug als hij er klaar voor is.
En inderdaad, op een avond was het dus zover. Ik had ondertussen al van alles in mijn hoofd gehaald. Is hij ontevreden over zijn werk, zijn huis of mij als zijn vrouw? Heeft hij een andere liefde? Toen hij zijn verhaal begon en vertelde dat hij graag een geitenboerderij wilde starten, was ik op gelucht. Ooo, gelukkig, een geitenboerderij! Vergeleken met mijn doemscenario’s viel het mee. Maar, een geitenboerderij?
Zijn volgende vraag, “Zou je dit samen met mij willen ondernemen?”, gaf mij veel om over na te denken. Wat houdt dat in voor ons leven? Kan ik een geitenboerin worden? Vind ik het leuk? Wat betekent dit voor ons gezin en voor ons huwelijk? Genoeg om over na te denken en om over te praten. Maar al gauw werd ik net zo enthousiast over het idee als mijn man. Hoe leuk is het om samen op avontuur te gaan? En als we het voor elkaar krijgen om alle middelen bij elkaar te krijgen, hoe fijn is het dan om je droom uit te laten komen? Dus besloten we om samen op avontuur te gaan en dit met ons gezin te beleven.
Het zal niet allemaal vanzelf gaan. Maar tegenslag geeft je ook kracht om te groeien en te leren. Nu een jaar verder ben ik bang dat ik mijn man moet delen met een andere liefde. Een kleine blonde op vier poten. Er was dus toch een ander. Het verschil is dat ik hem graag deel met deze blonde meiden. Erger nog, ik ben bang dat ik ook verliefd op ze ben geworden. Op die ondeugende blonde mekkertjes.