In mijn hoofd was ik al jaren wijnmaker. Dat begon bijna veertig jaar geleden, aan de keukentafel bij mijn allereerste vriendinnetje. Terwijl haar ouders de wijn ontkurkten, romantiseerde ik stilletjes het idee van een eigen wijnmerk. Het bleef lang bij dromen, totdat diezelfde vriendin – inmiddels tientallen levensjaren verder – in 2021 opnieuw in mijn leven kwam. Samen begonnen we aan een nieuw avontuur: duurzaam wijnmaken in Tongeren.
Onderweg naar dat moment kruiste ik de paden van vele inspirerende mensen, onder wie een van Australiës meest iconische wijnmakers. Zijn woorden blijven me bij: “Mijn beste wijn moet ik nog maken.” Het was een wake-up call én een geruststelling. In de wijnwereld ben je nooit uitgeleerd. Elke fles is een stap verder, elke oogst een nieuw hoofdstuk.
En dat eerste hoofdstuk is bij ons inmiddels geschreven. We investeerden fors in duurzaamheid: regenwateropvangsystemen, een dak vol zonnepanelen… en tien Ouessant-schapen. De kleinste schapen ter wereld. Ideaal, zo leek het, om tussen de rijen onkruid te grazen, zonder bij de druiven te kunnen. We hadden ons ingelezen, dachten we. Maar de jongste dames in de kudde bleken acrobaten in vermomming: op hun achterpoten bereikten ze moeiteloos de onderste bladeren en trokken met volle overgave aan de ranken. Blijkbaar zijn die bladeren onweerstaanbaar. Dit jaar houden we ze dus maar even buiten de wijngaard. Minder charmant, meer praktisch.
De romantiek van wijnmaken? Die is er nog steeds – ergens tussen de late vorst en de fruitvliegen, tussen schimmeldruk en spreeuwen. Maar bovenal is wijnmaken keihard werken. En tegelijk misschien wel de mooiste reis die je kunt maken. Onze duurzaamheidsreis is nog maar net begonnen, en elke stap – zelfs die op vier pootjes – brengt ons dichter bij de wijn die we ooit voor ogen hadden.
Door: Marco Tiggelman, eigenaar en wijnmaker Eburon Estate in Tongeren (B).
