10 mei 2020, Wie had kunnen bevroeden dat wijnboeren een bevoorrechte plaats zouden krijgen in een land dat maatregelen moet nemen om een gezondheidscrisis te moeten bezweren. Normaal hebben we het als wijnboeren over druiven, wijnen, schimmels en het weer, vooral nachtvorst en te weinig of te veel regen. Nu wordt alles beheerst door Covid19.
Wijnboeren leven en werken op exclusieve plekken op het land, en zelfs als ze in de stad iets moois van een kleine wijngaard maken, zijn ze redelijk geïsoleerd van de massa, en, is de aandacht voor de wijnstokken bijna een zelfgekozen lockdown.
Zo kan het zijn dat het seizoen twee weken vroeger tot uiting is gekomen, maar dat ook de werken in de wijngaard, zoals lentesnoei en boogjes leggen ook 2 weken eerder voltooid werden, tenzij de boer altijd veel vrijwilligers inschakelde om dat werk te doen. En daar is dan meteen een zware tegenvaller. Wijnboeren kunnen zelf een beetje in een schulp zitten, maar ze moeten eruit komen om zich te laten helpen door mensen, die opeens anderhalve meter afstand moeten bewaren. Moeilijk om te doen als er iets aangeleerd moet worden, of als er getild, afgevuld, verzet, geplant of wat dan ook moet worden.
Al zou het dan een veilige tijd zijn voor de eenzame wijnboer, dan nog heeft hij klanten nodig, op bezoek voor proeverijen, wijn kopen, pakken met bestelde wijn verzenden. Het is opeens een ander leven, voor ons allemaal. Geen uitgaan. Geen bezoek aan restaurants, en dus geen consumptie van wijnen, ook onze wijnen. Geparkeerde koks zoeken opeens werk in wijngaarden en aspergevelden. Voor hoe lang dit zal duren is maar de vraag. Daar gaan we niet op speculeren.
De burger van de steden zoekt toegestane ontsnapping op het platteland, en indien mogelijk op een wijngaard. De regels laten het zeer beperkt toe, en de wijnboer moet denken aan een proeverij met maximaal 3 personen en een afstand van 1.5 meter van persoon tot persoon, wat het knusse van de leukste plekjes niet toelaat. Accommodatie kan alleen gebruikt worden door mensen van eenzelfde huishouden. Het betekent zakelijk gezien verlies aan omzet en voor het gemoed een verlies aan vreugde die de wijnboer beleeft bij het laten proeven van zijn zo moeizaam tot stand gekomen wijnen. Jammer genoeg vallen de wijnboeren nog niet binnen compensatie structuren.
Gelukkig kan de wijnboer ontsnappen aan sombere gedachten als hij nu door de wijngaard loopt, en de uitloop van de scheuten mag bewonderen. Jazeker, het kan maar zo verkeren, dat hier ook kommer toeslaat, de pestkop nachtvorst, maar de IJsheiligen zijn bijna vertrokken, en de verwachtingen zijn goed voor van nu af vorstvrije nachten. Mooi om te zien hoe de rassen zich verschillend ontwikkelen.
Het kan een mooi jaar worden, vooral omdat buiten de al weer mogelijke droogte, er een warme, droge maand augustus verwacht wordt, toch altijd een maand waarin net na de kleuromslag vaak een paar weken vochtige condities spelen.
De wijnen van 2019 zijn zo ver dat er gebotteld, of in ieder geval op resultaat beoordeeld kan worden. Dat is een vreugdevolle tijd.
Optimisme over een goede oogst en een tegen die tijd minder belemmerd leven verdienen een plek onder de hoed.
Dit is geschreven door Henk Marmelstein die in elk nummer van Wijn en Wijngaard zijn colomn Van Onder de Hoed publiceert.